Հեռուստատեսության և ռադիոյի մասին ՀՀ օրենք

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՔԸ
ՀԵՌՈՒՍՏԱՏԵՍՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ՌԱԴԻՈՅԻ ՄԱՍԻՆ

(օրենքը խմբ. 10.06.10 ՀՕ-100-Ն)
Ընդունված է 2000 թվականի հոկտեմբերի 9-ին


Գ Լ ՈՒ Խ  1 ԸՆԴՀԱՆՈՒՐ ԴՐՈՒՅԹՆԵՐ
Հոդված 1.     Սույն օրենքի կարգավորման առարկան

1. Սույն օրենքը սահմանում է հեռուստառադիոընկերությունների (հեռուստաընկերությունների և ռադիոընկերությունների) կարգավիճակը, կանոնակարգում է դրանց հիմնադրման, հեռուստաընկերությունների լիցենզավորման և ղեկավարման կարգը, իրավունքների ու պարտականությունների առաջացման հիմքերը, հեռուստառադիոընկերությունների ստեղծման ու գործունեության ընթացքում ծագող հարաբերությունները:

Զանգվածային լրատվության մասին ՀՀ օրենք

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՕՐԵՆՔԸ
ԶԱՆԳՎԱԾԱՅԻՆ ԼՐԱՏՎՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Ընդունված է 2003 թվականի դեկտեմբերի 13-ին


Հոդված 1.     Սույն օրենքի կարգավորման առարկան


Սույն օրենքը կարգավորում է զանգվածային լրատվության իրականացման հետ կապված հարաբերությունները, սահմանում է լրատվության ոլորտում խոսքի ազատության իրավունքի ապահովման երաշխիքները, լրագրողի հավատարմագրման, տարածված տեղեկատվության հերքման և պատասխանի իրավունքի իրացման հիմնադրույթներն ու այն հիմքերը, որոնց առկայության դեպքում լրատվական գործունեություն իրականացնողները պատասխանատվության ենթակա չեն:

Մարկ Տվեն. Թե ինչպես ինձ նահանգապետ ընտրեցին

Իմ ժամացույցը, Հայպետհրատ, Երևան, 1962թ.: Լավագույն պատմվածքի մատենաշար: Ռուսերենից թարգմանեց՝ Խ. Հրաչյանը

Մի քանի ամիս առաջ իմ թեկնածությունը անկախների կողմից առաջադրեցին Նյու-Յորք մեծ նահանգի նահանգապետի պաշտոնի համար։ Երկու հիմնական կուսակցություններն առաջադրել էին միստր Ջոն Թ. Սմիտի և միստր Բլենկ Ջ Բլենկի թեկնածությունները, սակայն ես հասկանում էի, որ մի կարևոր առավելություն ունեմ այդ պարոնների հանդեպ, այն է՝ անբիծ անուն։ Բավական էր միայն թերթերն աչքի անցկացնել համոզվելու համար, որ եթե նրանք երբևէ օրինավոր մարդիկ էլ եղել էին, ապա այդ ժամանակներն անցել էին անդառնալիորեն։ Միանգամայն ակնհայտ էր, որ վերջին տարին նրանք թաղվել էին ամեն տեսակի ախտերի մեջ: Ես հարբել էի նրանց նկատմամբ ունեցած իմ գերազանցությամբ և հոգուս խորքում ցնծում էի, բայց ջրի բարակ, պղտոր հոսանքի նման մի միտք մթագնում էր իմ երջանկության անխռով մակերևույթը. ախր այժմ իմ անունը բոլորի շրթունքներին կլինի այդ սրիկաների անունների հետ միասին։ Այդ բանն սկսեց ավելի ու ավելի անհանգստացնել ինձ։ Վերջիվերջո որոշեցի խորհրդակցել տատիկիս հետ։ Պառավը պատասխանեց շտապ ու վճռական։ Նա գրում էր.

Մարկ Տվեն. Թե ինչպես խմբագրեցի գյուղատնտեսական թերթը

Իմ ժամացույցը, Հայպետհրատ, Երևան, 1962թ.: Լավագույն պատմվածքի մատենաշար: Ռուսերենից թարգմանեց՝ Խ. Հրաչյանը
Ես երկյուղով ձեռք զարկեցի գյուղատնտեսական թերթի ժամանակավոր խմբագրման գործին։ Ճիշտ այնպես, ինչպես հասարակ մահկանացուն, ո՛չ ծովայինը, ձեռք կզարկի նավը ղեկավարելուն։ Բայց ես նեղ վիճակում էի, և աշխատավարձն ինձ շատ էր հարկավոր։ Խմբագիրը մեկնեց արձակուրդ, ես համաձայնեցի առաջարկված պայմաններին և գրավեցի նրա տեղը։

Այն զգացումը, որ նորից աշխատում եմ, այնպիսի բավականություն էր պատճառում, որ ամբողջ շաբաթ տքնեցի առանց ձեռքերս ծալելու: Համարը տպագրության հանձնեցինք, և ես անհամբեր սպասում էի հաջորդ օրվան՝ իմանալու, թե ինչ տպավորություն կթողնեն իմ հոդվածները ընթերցողի վրա։ Երբ երեկոյան դեմ գուրս եկա խմբագրությունից, մուտքի մոտ կանգնած մեծահասակներն ու մանուկները ցրվեցին այս ու այն կողմ, ճամփա տալով ինձ, և ես լսեցի, թե ինչպես նրանցից մեկն ասաց, «Այդ նա՛ է»։ Միանգամայն բնական է, որ ես ինձ շոյված զգացի։ Առավոտյան, խմբագրություն գնալիս, մուտքի մոտ տեսա հանդիսականների նույնպիսի մի բազմություն. բացի դրանից, մարդիկ զույգ-զույգ, կենտ-կենտ կանգնած էին փողոցի մեջտեղում ու դիմացի մայթին և հետաքրքրությամբ դիտում էին ինձ։ Բազմությունը ետ-ետ գնաց, իսկ հանդիսականներից մեկը բավական բարձրաձայն ասաց, «Տեսեք ի՜նչ աչքեր ունի»։ Ձևացրի, թե չեմ նկատում այդ ընդհանուր ուշադրությունը, բայց սրտիս խորքում շոյված էի զգում ինձ և նույնիսկ որոշեցի այդ մասին գրել մորաքրոջս։

Մարկ Տվեն. Պատմվածք լավ տղայի մասին

Իմ ժամացույցը, Հայպետհրատ, Երևան, 1962թ.: Լավագույն պատմվածքի մատենաշար: Ռուսերենից թարգմանեց՝ Խ. Հրաչյանը

Կար-չկար մի լավ տղա կար, անունը Ջեյկոբ Բլայվենս։ Նա միշտ լսում էր ծնողներին, որքան էլ նրանց պահանջները անհեթեթ լինեին, ջանասիրությամբ սերտում էր դասերը և երբեք չէր ուշանում կիրակնօրյա դպրոցից. դասերը բաց չէր թողնում ու թրև չէր գալիս նույնիսկ այն ժամանակ, երբ բանականության սթափ ձայնը հուշում էր, որ դա ամենաоգտակար ժամանցը կլինի նրա համար։ Մյուս երեխաները ոչ մի կերպ չէին կարողանում հասկանալ նրան, այնքան որ Ջեյկոբը տարօրինակ էր պահում իրեն։ Նա երբեք չէր ստում, որքան էլ դա որոշ դեպքերում շահավետ լիներ։ Պնդում էր, թե ստելը լավ չէ, և ոչինչ լսել չէր ուզում։ Այո, նա պարզապես ծիղծաղելիության աստիճանի ազնիվ էր։ Այդ Ջեյկոբի տարօրինակություններն ամեն չափ ու սահման անցնում էին։ Կիրակի օրերը նա գնդիկախաղ չէր խաղում, չէր քանդում թռչունների բները, կրակի վրա տաքացրած պղնձադրամներ չէր խցկում փողոցակին երաժշտի կապիկի ափի մեջ։ Մի խոսքով, այդ Ջեյկոբն ամենաչնչին հակում իսկ չուներ դեպի խելացի զվարճությունները։

Մարկ Տվեն. Իմ ժամացույցը

Իմ ժամացույցը, Հայպետհրատ, Երևան, 1962թ.: Լավագույն պատմվածքի մատենաշար: Ռուսերենից թարգմանեց՝ Խ. Հրաչյանը

(Խրատական պատմվածf)

Իմ նոր հիանալի ժամացույցը մեկ և կես տարի աշխատում էր առանց ետ ընկնելու և առանց շտապելու։ Այդ ժամանակամիջոցում նա ոչ մի անգամ կանգ չէր առել ու չէր փչացել։ Ես սկսեցի նրան համարել մեծագույն հեղինակություն ժամանակ ցույց տալու տեսակետից և նրա անատոմիական կառուցվածքն ու կազմությունը դիտել իբրև անխորտակելի։ Բայց մի անգամ քնելուց առաջ մոռացա ժամացույցս լարել: Ես շատ վշտացա, քանի որ բոլորն էլ ընդունում են, որ դա վատ նշան է։ Սակայն շուտով նորից հանգստացա, ժամացույցս ուղղեցի ենթադրաբար, և ջանացի ամեն տեսակ վատ նախազգացումները հեռու վանել ինձանից։

Հեքիաթ խոսքի մասին

Կար ժամանակ, երբ մարդիկ լսում էին: Խոսում էին միայն նրանք, ովքեր կարող էին, իսկ մյուսները լսում էին: Հետո մարդիկ սկսեցին շշուկով խոսել: Ասելիք ունեցողները շարունակում էին խոսել, մյուսները լսում էին, բայց նաև փսփսում էին: Դա էլ անցավ:

Հետո մարդիկ սկսեցին բարձրաձայն խոսել: Նրանք, ովքեր ասելիք ունեին, տեսան, որ քանի բոլորը խոսում են, նրանց ասածը լավ չի լսվում, հետևաբար սկսեցին ավելի բարձր խոսել: Ու քանի որ մարդիկ բոլորը սովորել էին խոսել, ասելիք ունեցողների թիվը սկսել ավելանալ, ու խոսքը տեղ հասցնելու համար սկսեցին երբեմն բղավել: Դա էլ անցավ:

Մարդկանց շատ դուր եկավ խոսելը: Ու բոլորը սկսեցին խոսել՝ արագ, շատ ու բարձր: Շուրջբոլորը խոսում էին՝ հեռուստացույցի էկրանից, ռադիոյով, ինտերնետով, հեռախոսով… Դա էլ էր քիչ և սկսեցին նաև գրելով խոսել: Եվ աշխարհը դարձավ մի մեծ խոսքարան… Դա էլ կանցնի…